Het favoriete streekproduct van onze gastvrouwen Katia Cornelis, Sonia Beurms en onze gastheer Simon Descheemaeker zijn de babelutten.
De lokale overlevering in Heist vertelt over Rosalie Desmidt geboren in 1841 te Heyst. Rosalie besloot iets te maken met kandijsiroop en boter uit de polders wat zij van haar moeder had geleerd: boterbabbelaars. De lekkernij was in een ver verleden een zoet en calorierijk tussendoortje dat de vissersvrouwen in koperen ketels maakten voor hun zeemannen tijdens de lange tochten op zee. Het waren oorspronkelijk vormeloze klompjes die ze achter hun kiezen stopten om de zoute zeelucht te camoufleren en wat extra energie op te doen.
Rosalie verpakte de snoepjes in simpel boterpapier en verkocht ze op de markt aan de kindjes van de Franstalige badgasten. Ze vertelde elke keer een klein verhaaltje. Haar blik, haar vriendelijke houding en het moederlijk advies dat ze telkens aan de jonge deugnieten gaf, bezorgden haar de bijnaam Mère Babelutte of Moeder Babelutte.
De smaak van babelutten wordt gekenmerkt door een rijke, karamelachtige zoetheid, verrijkt met hints van boter en vanille. Deze smaken mengen zich perfect, resulterend in een verrukkelijke delicatesse die langzaam smelt in de mond. Babelutten hebben een zachte, taaie textuur die een aangename weerstand biedt bij elke hap. Ze zijn gemaakt van een mengsel van suiker, boter, room en glucosestroop, dat zorgvuldig wordt gekookt tot het de perfecte consistentie bereikt.
De naam "babelutten", afgeleid van het West-Vlaamse dialect, betekent eigenlijk "babbelaars". Dit weerspiegelt perfect het karakter van deze snoepjes, omdat ze langzaam smelten in de mond, waardoor mensen gemakkelijk met elkaar kunnen praten terwijl ze genieten van hun zoete traktatie.
De lokale overlevering in Heist vertelt over Rosalie Desmidt geboren in 1841 te Heyst. Rosalie besloot iets te maken met kandijsiroop en boter uit de polders wat zij van haar moeder had geleerd: boterbabbelaars. De lekkernij was in een ver verleden een zoet en calorierijk tussendoortje dat de vissersvrouwen in koperen ketels maakten voor hun zeemannen tijdens de lange tochten op zee. Het waren oorspronkelijk vormeloze klompjes die ze achter hun kiezen stopten om de zoute zeelucht te camoufleren en wat extra energie op te doen.
Rosalie verpakte de snoepjes in simpel boterpapier en verkocht ze op de markt aan de kindjes van de Franstalige badgasten. Ze vertelde elke keer een klein verhaaltje. Haar blik, haar vriendelijke houding en het moederlijk advies dat ze telkens aan de jonge deugnieten gaf, bezorgden haar de bijnaam Mère Babelutte of Moeder Babelutte.
De smaak van babelutten wordt gekenmerkt door een rijke, karamelachtige zoetheid, verrijkt met hints van boter en vanille. Deze smaken mengen zich perfect, resulterend in een verrukkelijke delicatesse die langzaam smelt in de mond. Babelutten hebben een zachte, taaie textuur die een aangename weerstand biedt bij elke hap. Ze zijn gemaakt van een mengsel van suiker, boter, room en glucosestroop, dat zorgvuldig wordt gekookt tot het de perfecte consistentie bereikt.
De naam "babelutten", afgeleid van het West-Vlaamse dialect, betekent eigenlijk "babbelaars". Dit weerspiegelt perfect het karakter van deze snoepjes, omdat ze langzaam smelten in de mond, waardoor mensen gemakkelijk met elkaar kunnen praten terwijl ze genieten van hun zoete traktatie.
