Het favoriete plekje van onze gastheren Jaap van de Luijster, Patrick Meesen en Guusje Altena is de vuurtoren van Breskens.
De geschiedenis van de vuurtoren:
Sinds halfweg de 16e eeuw was Antwerpen voor schepen bereikbaar via de Westerschelde. Aan het begin van de Tachtigjarige oorlog werd in 1572 de Westerschelde afgesloten voor scheepvaart naar Antwerpen. Wel werden de schepen bestemd voor Antwerpen overgeladen in havens zoals Vlissingen, Middelburg en Arnemuiden en werden de goederen met Nederlandse schepen verder vervoerd. Tijdens de 80-jarige oorlog kwam het vervoer van goederen naar Antwerpen volledig stil te liggen.
In 1794 toen Zeeuws-Vlaanderen een deel werd van Frankrijk onder Napoleon kwam de scheepvaart naar Antwerpen terug op gang maar moesten de schepen bestemd voor de Belgische havens tol betalen. Intussen was de industriële revolutie op gang gekomen en werden de zeilschepen vervangen door stoomschepen, een hele vooruitgang en snellere verplaatsing van goederen. Rond 1850 was Antwerpen weer gegroeid tot 2e wereldhaven na New York. De Westerschelde werd drukker en gevaar voor aanvaringen en stranding op zandbanken werden groter. Daarom verzocht België bij Nederland om verlichting aan de kust en bakens op het water om de scheepvaart te begeleiden. Nederland had hier weinig oor voor, maar België stelde voor om het grootste deel van de kosten te dragen. Nederland stemde hiermee in en zo werd de Westerschelde voorzien van verlichte bakens welke de vaargeul aangeven en dit nog steeds doen.
Toen deze bakens er eenmaal waren stelde België voor om bij de overgang van Westerschelde naar Noordzee een vuurtoren te plaatsen zodat de scheepvaart een goed zichtbaar punt had om de Schelde op te varen. Ook hier stelde België voor om de kosten te dragen. Zo werd er in 1867 een vuurtoren besteld bij een Nederlands bedrijf, betaald door België en in 1868 geplaatst bij de Nieuwe Sluis, daar waar hij nog steeds staat.
Lange tijd was de grond onder en rondom de vuurtoren Belgisch grondgebied zodat een Belgische vuurtoren op Belgische grondgebied stond en Nederland hier geen zeggenschap over had. In 2011 heeft de vuurtoren zijn functie verloren doordat de scheepvaart begeleid wordt door de walradar stations. De vuurtoren is ondertussen overgedragen aan een stichting in Breskens en de grond is weer terug Nederlands.
Technische weetjes:
De vuurtoren is ontworpen door Quirinus Harder, heeft 5 verdiepingen, een hoogte van 22,4 meter en was onderdeel van een lichtlijn met verklikker en laag- en hooglicht.
De vuurtoren is gebouwd met gietijzeren panelen aan elkaar gezet met bouten en geplakt met paardenhaar en pek. Als je de vuurtoren bezoekt kun je aan de binnenkant goed deze constructie zien.
In de loop van de jaren heeft de vuurtoren wat gedaanteverwisselingen ondergaan betreffende de kleur: van geel, daarna blauw, camouflage kleuren in de oorlog, rood/wit tot zwart/wit wat het nu is.
Ook heeft het binnenin enige veranderingen ondergaan qua verlichting: van petroleumlamp tot de huidige ledverlichting.
De geschiedenis van de vuurtoren:
Sinds halfweg de 16e eeuw was Antwerpen voor schepen bereikbaar via de Westerschelde. Aan het begin van de Tachtigjarige oorlog werd in 1572 de Westerschelde afgesloten voor scheepvaart naar Antwerpen. Wel werden de schepen bestemd voor Antwerpen overgeladen in havens zoals Vlissingen, Middelburg en Arnemuiden en werden de goederen met Nederlandse schepen verder vervoerd. Tijdens de 80-jarige oorlog kwam het vervoer van goederen naar Antwerpen volledig stil te liggen.
In 1794 toen Zeeuws-Vlaanderen een deel werd van Frankrijk onder Napoleon kwam de scheepvaart naar Antwerpen terug op gang maar moesten de schepen bestemd voor de Belgische havens tol betalen. Intussen was de industriële revolutie op gang gekomen en werden de zeilschepen vervangen door stoomschepen, een hele vooruitgang en snellere verplaatsing van goederen. Rond 1850 was Antwerpen weer gegroeid tot 2e wereldhaven na New York. De Westerschelde werd drukker en gevaar voor aanvaringen en stranding op zandbanken werden groter. Daarom verzocht België bij Nederland om verlichting aan de kust en bakens op het water om de scheepvaart te begeleiden. Nederland had hier weinig oor voor, maar België stelde voor om het grootste deel van de kosten te dragen. Nederland stemde hiermee in en zo werd de Westerschelde voorzien van verlichte bakens welke de vaargeul aangeven en dit nog steeds doen.
Toen deze bakens er eenmaal waren stelde België voor om bij de overgang van Westerschelde naar Noordzee een vuurtoren te plaatsen zodat de scheepvaart een goed zichtbaar punt had om de Schelde op te varen. Ook hier stelde België voor om de kosten te dragen. Zo werd er in 1867 een vuurtoren besteld bij een Nederlands bedrijf, betaald door België en in 1868 geplaatst bij de Nieuwe Sluis, daar waar hij nog steeds staat.
Lange tijd was de grond onder en rondom de vuurtoren Belgisch grondgebied zodat een Belgische vuurtoren op Belgische grondgebied stond en Nederland hier geen zeggenschap over had. In 2011 heeft de vuurtoren zijn functie verloren doordat de scheepvaart begeleid wordt door de walradar stations. De vuurtoren is ondertussen overgedragen aan een stichting in Breskens en de grond is weer terug Nederlands.
Technische weetjes:
De vuurtoren is ontworpen door Quirinus Harder, heeft 5 verdiepingen, een hoogte van 22,4 meter en was onderdeel van een lichtlijn met verklikker en laag- en hooglicht.
De vuurtoren is gebouwd met gietijzeren panelen aan elkaar gezet met bouten en geplakt met paardenhaar en pek. Als je de vuurtoren bezoekt kun je aan de binnenkant goed deze constructie zien.
In de loop van de jaren heeft de vuurtoren wat gedaanteverwisselingen ondergaan betreffende de kleur: van geel, daarna blauw, camouflage kleuren in de oorlog, rood/wit tot zwart/wit wat het nu is.
Ook heeft het binnenin enige veranderingen ondergaan qua verlichting: van petroleumlamp tot de huidige ledverlichting.